At The Market

D' Artagnan liep over de markt, vandaag was het vrij rustig op markt. Er waren weinig tot geen soldaten en zelfs de mensen op de markt zelf vielen ook wel mee. D' Artagnan ging langs verschillende kraampjes en bekeek verschillende koopwaren totdat zijn oog op iets viel. Of eerlijk gezegd op iemand viel. Een meisje stond midden op het plein, ze viel op doordat ze de enige was die niet rond liep over het plein of bij kraampjes stond. D' Artagnan liet de kraampjes voor wat ze waren en liep het plein op, hij liep naar het meisje dat midden op het plein stond. Elk moment klaar om iemand aan te vallen, zo leek het in elk geval voor hem. Hij bleef op een afstandje even naar haar kijken en door zocht het plein om te kijken over er geen Soldaten liepen. Nu hij dichterbij en beter het meisje kon zien zag hij dat ze een zwaard onder haar rok vast had. D' Artagnan grijnsde en stapte op het meisje af.
'Wat denk je met dat zwaard te gaan doen?' Vroeg hij en liep om haar heen. Hij bekeek het meisje van top tot teen. Het meisje had zwart haar en was niet heel groot. Hij vond het eigenlijk wel een grappig gezicht hoe het meisje zo standvast klaar stond om iemand iets aan te doen.
'Ik zou hem maar weg doen voordat de Soldaten er achterkomen dat je er een heb, anders loop je verlopig niet meer over deze markt.' Zei D' Artagnan nu iets serieuzer. Dat was waar, als de Soldaten je pakte met een zwaard, kon je het wel schudden en de eerste paar dagen het zon licht wel vergeten. Ze namen je mee, je werd ondervraagd en als het kon nog gemarteld en daarna lieten ze je weer gaan als ze niet dachten dat je een gevaar was.

Catherina was er deze morgen vroeg uit. Gister hadden ze een herberg op gezocht en Denna was al snel in slaap gevallen. Gelukkig sliep ze goed vast anders had ze vast gemerkt dat Catherina haar bed uit was. Na dat ze gedoucht had en een oude jurk aan had gedaan was ze weg gegaan. Nu liep ze hier rond op de markt en keek zoekend rond naar wat te eten. Ze had namelijk honger. Toen Catherina bij een broodkraampje uit kwam kocht ze er een en nam er gelijk een hap van. Toen plots zag ze twee mensen staan. De jonge dame trok een zwaard. Nieuwsgierig bleef ze staan kijken terwijl ze een hap van het brood nam. Toch leek het haar slim om niet hier te blijven staan. Daarom draaide ze zich om en liep naar een muur waar ze zich liet zaken en at verder terwijl ze keek. Nu leek ze net een dame die van haar brood genoot.

D' Artagnan grijnsde terwijl het meisje haar zwaard trok. Hij schudden zijn hoofd en keek weer op naar haar. 'Je weet toch wel dat je als burger geen gevecht mag aangaan met een soldaat of Musketier.' Grijnsde D' Artagnan en hij trok zijn zwaard ook uit zijn schede. Hij hield het zwaard voorzich uit in de richting van het meisje.
'Maar voordat ik je in maak, wil ik eerst je naam weten.' Grijnsde D' Artagnan en hij nam een stap dichterbij naar het meisje. D' Artagnan wilde niet graag een gevecht, het maakte hem niet uit. HIj was niet op het meisje gestapt om met haar te vechten maar om er achter te komen waarom ze op straat liep met een zwaard en haar te waarschuwen voor de Soldaten die op de loer lagen om haar op te pakken.
'Alleen als je zo graag in gemaakt wilt worden.' Grijnsde hij en bewoog zijn zwaard los in zijn hand, waardoor het leek alsog het rondjes draaide. Er waren genoeg toeschouwers die vandaag zullen zien hoe hij opnieuw iemand in maakte die het aan durfde om met hem te vechten. Nee hij was niet arrogant hij won gewoon graag en daar deed hij alles voor. Hij ging in zijn gevechts houding staan en richtte het zwaard op het meisje.
'Je weet natuurlijk wel dat er genoeg mensen zijn die kunnen zeggen wat je gedaan hebt vandaag. Ik denk dat je vader niet blij word als hij hoort dat zijn kleine meisje met zwaarden speelt.' Grijnsde D' Artagnan. Hij hield er van als mensen dingen deden waar ze later spijt van kregen. Hij hield er van omdat hij het vaak genoeg deed.

Met dat laatste zinnetje werd Babette echt kwaad. Ze maakte een snelle beweging met haar zwaard zodat het die van D'Artagnan raakte. Hij keek opnieuw even verbaasd en hun zwaarden kwamen meerdere keren tegen elkaar. Babette voelde dat D'Artagnan veel meer kracht in z'n armen had dan zij, maar zijn techniek was niet de beste. Door de kracht die D'Artagnan op zijn zwaard zette, voelde Babette haar spieren verzwakken. Ze probeerde hem bij te houden, maar het ging alsmaar moeilijker. D'Artagnan bleek het te merken want hij begon alsmaar sneller en hevigere slagen te geven. Babette wist dat ze nog een kans had om zijn zwaard af te nemen en gaf een harde slag tegen zijn zwaard ..

D' Artagnan liet zich op zijn knieeen vallen en voelde het zwaard van Babette tegen zijn keel aan. Ze had hem te pakken, hij was meer van de vuile spelletjes dan van het eerlijke vechten. Hij keek naar Babette en bedacht zich hoe hij zich kon redden uit deze benarde postitie. Echt veel kon hij niet doen zonder zijn zwaard. Maar hij was zich altijd op voor bereid, voor als hij in gemaakt zou worden in een eerlijk gevecht. Hij grijnsde naar Babette, ze was toch iets sterker dan hij verwacht had. Je zou het niet zeggen als je haar zo ziet staan, ze zag er niet gevaarlijk of zelfs maar strijdlustig uit. Niet dat hij het erg vond ze iets sterker was, in tegen deel. Hij vondt het wel leuk om weer een keer tegen iemand te vechten die sterker waren dan de soldaten die hier rond liepen en die hoplijk ook iets slimmer waren dan de soldaten. Rustig duwde hij het zwaard dat tegen zijn keel aangeduwd werd weg stond op. Haar zwaard liet een kleine rode streep achter op zijn vinger. Hij greep naar zijn zwaard en stak die terug in zijn schede die aan zijn riem hing.
'Je bent geen slechte vechter.' Grijnsde hij naar haar en stak zijn hand uit om die te schudden met Babette. Hij bleef haar grijnsend aankijken en hoopt dat ze niks achter zijn aardige gebaar zou zoeken. Niet dat hij haar wat aan zou doen, maar toch.
'Zelfs beter dan ik had verwacht.' Zei hij tegen haar.

Babette keek hem weer met spleetoogjes aan, maar nadat hij haar een compliment had gegeven gaf ze hem uiteindelijk toch een hand. Hij had handschoenen aan en ze voelden ruw aan. Babette keek hem toch bedenkelijk aan, er was iets met hem. Het was misschien zijn arrogantie, maar ze wist gewoon niet hoe ze hem moest doorgronden. Ze vertrouwde hem niet helemaal. Zijn blik verraadde niets en daar begon Babette zich toch aan te irriteren, want dan weet je nooit wat je kan verwachten. Ze hield haar hoofd een beetje scheef en besefte na een tijdje dat ze zijn hand nog altijd vast had. Ze liet hem snel los. Hoe lang had ze daar al zo gestaan? (xd)